پناهندگی در حقوق بین‌الملل

پناهندگی یکی از مفاهیم اساسی در حقوق بین‌الملل است که به افراد تحت آزار و اذیت اجازه می‌دهد تا در کشورهای دیگر پناه جویند. این حق بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو در مورد وضعیت پناهندگان به رسمیت شناخته شده است.

مبانی حقوقی پناهندگی

مبانی حقوقی پناهندگی در اسناد بین‌المللی متعددی مورد تأکید قرار گرفته است. کنوانسیون ژنو ۱۹۵۱ و پروتکل ۱۹۶۷ نیویورک از مهم‌ترین اسنادی هستند که به تعریف پناهنده و حقوق او پرداخته‌اند.

تعریف پناهنده

بر اساس کنوانسیون ژنو، پناهنده فردی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت بر اساس نژاد، مذهب، ملیت، عضویت در گروه‌های اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی، خارج از کشور خود قرار دارد و نمی‌تواند یا به دلیل ترس مذکور نمی‌خواهد تحت حمایت آن کشور قرار گیرد.

حقوق پناهندگان

پناهندگان از حقوق خاصی برخوردار هستند که شامل عدم بازگرداندن به کشور مبدأ (اصل non-refoulement)، حق کار، حق آموزش و دسترسی به خدمات بهداشتی می‌شود.

اصل عدم بازگرداندن

این اصل که در ماده ۳۳ کنوانسیون ژنو آمده است، کشورها را از بازگرداندن پناهندگان به جایی که زندگی یا آزادی آنها در خطر است، منع می‌کند.

چالش‌های پناهندگی در عصر حاضر

با افزایش بحران‌های جهانی، چالش‌های مربوط به پناهندگی نیز افزایش یافته است. از جمله این چالش‌ها می‌توان به افزایش تعداد پناهندگان، محدودیت‌های کشورهای میزبان و مسائل امنیتی اشاره کرد.

برای کسب اطلاعات بیشتر با مشاوران پرشین اپلای تماس بگیرید